دوزخ

دوزخ جایگاه کافران و منافقانی است که نور ایمان هرگز در دل هایشان نتابید.گنجایش آن اندازه ای است که وقتی همه تبه کاران را دربرگرفت،بازهم زیاده می طلبد و ((هل من مزید))می گویند. سراسر آتش است و عذاب.شعله های آتش از هرسو زبانه می کشد و صدای گوش خراش و خشم آلود دوزخیان ترس و هراس را می افزاید.چهره هایشان عبوس،درهم کشیده،سیاه،زشت و چروکیده است،حتی در سیمای فرشتگان گماشته بر دوزخ نیز اثری از مهر،عطوفت و نرمی دیده نمی شود.

به سوی بهشت یا دوزخ

پس از رسیدگی به اعمال بندگان،حکم الهی اعلام می گردد:اهل طاعت از اهل معصیت جدا می شوند؛مومنان رو سفید،شاد و خندان به سوی بهشت،و کافران و منافقان رو سیاه،اندوهگین و با خواری به سمت دوزخ رانده می گردند.اما را همگی از دوزخ می گذرد و از آن عبور می کنند در حالی که از سیمای مومنان نور می تابد و راهشان را روشن می سازد و کافران و منافقان در تاریکی به سر می برند.منافقانی که در دنیا در کنار مومنان و با آنان زندگی می کردند،آنها را صدا می زنند و می گویند:((نظری به ما بیفکنید تا از نور شما پرتوی برگیریم)) اما به آنها گفته می شود:((به پست سر خود (دنیا) بازگردید و از آن جا نوری برگیرید.

احادیث نکته های ناب

پیامبر اکرم(ص) به امام علی(ع) فرمودند:
ای علی،کسی که از خداوند عزوجل می ترسد
همه چیز از او می ترسد و کسی که از خداوند نترسد
خداوند او را از همه چیز می ترساند

شاد باشیم

تمام مستحبات و واجبات به انسان نشاط می دهد.

با نشاط ترین افراد مومن ترین افراد هستند،محال است یک مومن افسرده باشد و فکر خودکشی به ذهنش بزند!

تمام محرمات و مکروهات نشاط را از انسان می گیرد،ممکن است قهقهه بزند اما مسرور نیست،نشاط یک حالت درونی است!

یا رب چه خوش است بی دهن خندیدن                     بی منت دیده خلق عالم دیدن

بنشین و سفر کن که غایت نیکوست                          بی منت پاگرد جهان گردیدن   

دادگاه عدل الهی

آن گاه دادگاه عدل لهی تشکیل،و اعمال همه بندگان حاضر آورده می شود؛نامه های اعمال توزیع می گردد و کارهای هر فرد چنان آشکار است که نیازی نیست که از هرکس بپرسند:در دنیا چه کرده ای؟

ظهور حاکمیت خدا و قطع سبب ها و نسب ها

آن عالم،ظرف ظهور حقایق است؛بر همگان معلوم می شود که حکومت و سلطنت تنها از آن خداست؛خلایق را چنان ترس و هراس و هیبت فرا می گیرد که هیچ کس را یارای بلند سخن گفتن نیست؛هر کس در اندیشه سرنوشت خویش است؛فرزندان از پدر و ماد؛و خویشان و نزدیکان از یکدیگر می گریزند و رشته سبب ها و نسب ها گسسته می شود؛دوستی هایی که بر پایه منافع و معیارهای دنیوی و شیطانی بوده به دشمنی بدل می گردد و حسرت و پشیمانی ار تقصیرهای گذشته دل ها را فرا می گیرد.

شیپور حیات نفخه صور دوم

پس از آن،جهان دیگری که جاودان و همیشگی است،برپا می گردد؛صحنه گیتی با نور خدا روشن می شود؛آنگاه شیپور حیات به صدا درمی آید و همه انسان ها-بلکه حیوانات نیز-در یک لحظه زنده می شوند و سراسیمه و هراسان،همانند ملخ ها و پروانگانی که در هوا منتشر می شوند،با سرعت،به سوی محضر الهی روانه می گرددند و همگی در صحنه عظیمی جمع می شوند و بسیاری چنین می پندارند که توقفشان در عالم برزخ به اندازه یک ساعت و یا یک روز و یا چند روز بوده است.

شیپور مرگ(نفخه صور اول)

در چنین شرایطی،شیپور مرگ نواخته شده همه موجودات زنده می میرند،و در جهان طبیعت،اثری از حیات نمی ماند؛وحشت و اضطراب بر تمام جان ها سایه می افکند جز آنان که از حقایق و اسرار هستی آگاهند و دل هایشان غرق در معرفت و محبت الهی است،و اینان همان بندگان مخلص خدای اند.

شکل درهای بهشت و جهنم چگونه است؟ چرا بهشت 8 و جهنم 7 در دارد؟

این در، در حقیقت درهاى گناهانى است که به وسیله آن، افراد وارد دوزخ مى شوند، هر گروهى بوسیله ارتکاب گناهى و از درى، همان گونه که درهاى بهشت، طاعات و اعمال صالح و مجاهدتهایى است که بوسیله آن بهشتیان وارد بهشت مى شوند. جهنم هفت در دارد (بعید نیست عدد هفت در اینجا عدد تکثیر باشد، یعنى درهاى بسیار و فراوان دارد، همانگونه که در آیه ۲۷ سوره لقمان نیز عدد هفت به همین معنى آمده است).
 
 
ولى واضح است این تعدد درها (مانند تعدد درهاى بهشت) نه به خاطر کثرت واردان است به طورى که از یک در کوچک نتوانند وارد شوند، و نه جنبه تشریفاتى دارد، بلکه در حقیقت اشاره به عوامل گوناگونى است که انسان را به جهنم مى کشاند، هر نوع از گناهان درى محسوب مى شود.
 
 
حضرت صادق علیه السّلام، از پدرش از جدّش علیهماالسّلام که: جهنّم هفت در دارد: از یک در فرعون و هامان و قارون داخل می شوند، و از یک در مشرکین و کافرینی که به قدر یک چشم بر هم زدن ایمان نیاورده اند، و از یک در بنو امیه وارد می شوند که اختصاص به آنان دارد و کسی در آن در با آنها شریک نیست؛ و آن باب لَظَی و باب سَقَر و باب هاویه است
 
  

متن زیبا درباره خدا و انسان و بهشت

قطاری که به مقصد خدا می رفت،مدتی در ایستگاه دنیا توقف کرد و پیامبر رو به جهانیان کرد و

گفت:

مقصد ما خداست؛کیست که با ما سفر کند؟

کیست که رنج و عشق توامان بخواد؟

کیست که باور کند دنیا ایستگاهی است تنها برای گذشتن؟

قرن ها گذشت اما از بیشمار آدمیان جز اندکی بر آن قطار سوار نشدند؛از جهان تا خدا هزار ایستگاه بود! در هر ایستگاه که قطار می ایستاد،کسی کم میشد و قطار می گذشت و سبک میشد،زیرا سبکی قانون راه خداست!