پس از رسیدگی به اعمال بندگان،حکم الهی اعلام می گردد:اهل طاعت از اهل معصیت جدا می شوند؛مومنان رو سفید،شاد و خندان به سوی بهشت،و کافران و منافقان رو سیاه،اندوهگین و با خواری به سمت دوزخ رانده می گردند.اما را همگی از دوزخ می گذرد و از آن عبور می کنند در حالی که از سیمای مومنان نور می تابد و راهشان را روشن می سازد و کافران و منافقان در تاریکی به سر می برند.منافقانی که در دنیا در کنار مومنان و با آنان زندگی می کردند،آنها را صدا می زنند و می گویند:((نظری به ما بیفکنید تا از نور شما پرتوی برگیریم)) اما به آنها گفته می شود:((به پست سر خود (دنیا) بازگردید و از آن جا نوری برگیرید.در این هنگام دیواری میان آنها افکنده می شود که دری دارد،درونش رحمت است و بیرونش عذاب. دوباره منافقان،مومنان را صدا می زنند و می گویند:((مگر در دنیا ما با شما نبودیم؟)) مومنان می گویند:((آری،ول شما خود را به هلاکت افکندید و دل هایتان دچار شک و تردید و قساوت شد و آرزوهای دور و دراز شما را فریب داد تا فرمان خدا فرا رسید و شیطان فریب کار شما را در برابر فرمان خدا فریب داد.پس امروز نه از شما فدایه ای پذیرفته می شود و نه از کافران و جای گاهتان آتش است و همان سرپرستتان می باشد)). هنگامی که مومنان به بهشت نزدیک می شوند،درهای آن گشوده شده،فرشتگان رحمت به پیشواز آنان می آیند و با سلام و احترام،مژده سعادت ابدی به ایشان می دهند. و از آن سو،وقتی کافران و منافقان به دوزخ می رسند درهای آن باز شده،فرشتگان عذاب با خشونت و تندی آنان را سرزنش می کنند و وعده عذاب ابدی به ایشان می دهند.