گفت:
مقصد ما خداست؛کیست که با ما سفر کند؟
کیست که رنج و عشق توامان بخواد؟
کیست که باور کند دنیا ایستگاهی است تنها برای گذشتن؟
قرن ها گذشت اما از بیشمار آدمیان جز اندکی بر آن قطار سوار نشدند؛از جهان تا خدا هزار ایستگاه بود! در هر ایستگاه که قطار می ایستاد،کسی کم میشد و قطار می گذشت و سبک میشد،زیرا سبکی قانون راه خداست!